27.
Uzun zamanlar var ki günlerim adalet sarayının koridorları arasında mekik dokumakla geçiyor. Duruşma salonundan duruşma salonuna koşuşturup duran ayaklarımın çilesi... Duruşmalarda olup bitecekleri dert edinen kalbimin endişesi... Bütün bunlar bir tarafta yük iken bana, yerel ve ulusal hukuk literatürünün amansız hileleri...
Tanıklıklarım bu türden handikaplarla örülüp gidiyor, bir sonraki güne intikal ediyor. Üst üste yığılan onlarca mağdurin trajedisinin benden başka bir okur yazarı çıktığı da yok üstelik. Çıkanlar ise tez zamanda sıvışmanın çaresini arayıp buluyor. Dahası bunlar sıvışıp giderken bana sanatsal bir takım suçlar isnat etmekten de geri kalmıyorlar. Olan bitenden yola çıkarak kurguladığım metinlerin içeriklerinde tekrara düşüyormuşum. Oysa koridorlarda olan bitenler bahsettiğim gibi hep aynı minval üzere. Artık eskisi gibi özgün imge bulamıyormuşum. Oysa bunca çıplak acı karşısında imgesel bir yaratıma yönelmek bana makul gelmiyor.
Bununla birlikte koridorları içinde koşuşturup durduğum cinayet sarayında işlenenlerden tanıklıklar çıkarmayı da marifet olarak görmeliyim diyorum kendime. Reel dizeler çıkıyor kalemimden. Böylelikle belki de kendimi teskin ediyorum. (Dubrovka Maksimoviç)
18 Ocak 2025
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder