28.
Son yıllarda sık sık Alexandrine Zola'nın âşıkane hitaplarına muhatap oluyormuşum hissine kapılıyorum. Tabii bu his beni otomatikman Emile Zola kılıyor. Bu trans haliyle bir miktar esriklik gelip kuşatıyor baştan ayağa evrenimi.
Şunlara benzer şeyler söylüyor o anlarda bana yahut benim için Alexandrine'im: "Emile'im!" "Benim büyük adamım!" "İşte Emile... Evet beyler, yargılayacağınız adam işte. Onunla gurur duyuyorum!" "Emile'im, senin yanındayım!" "Gözlerimi Emile'im, senden ayırmak istemiyorum, koşulsuz aşkımı hissetmeni istiyorum." "Şimdi, hiç olmadığım kadar senin Madam Zola'nım!" "Bensiz yürütemeyeceğin bu kavgayı anlamak, desteklemek, senin yanında olmak için yanıp tutuşuyorum Emile'im!"
Oysa toplumca örnekleriyle sık sık yüzgöz olsak da Dreyfus davasına benzer bir davaya müdahil olmamıştım. Cumhurbaşkanına hitaben "J'Accuse...!" ("Suçluyorum!") üslubunda bir metin yazmamıştım. Generallerin hazırladığı bir tiyatro sürecinde kalemini satmış basın silahşörlerinin ve onların güdümüne girmiş azgın kalabalıkların "Zola'ya ölüm!" taleplerine benzer süreçlere maruz kalmamıştım: İftiralar, ıslıklar, yuhalamalar, linç girişimleri...
Söz konusu trans ve akabindeki esriklik halimin uzun sürmesini isterdim genellikle.
Sayrı bir zaman diliminde yahut bir ütopya ülkesinde de olsa kahramanlık kimin hoşuna gitmezdi? Hele bir şair için, sevgili eşinin gözünde...
Dünya çiçek açardı benim için kısa bir zaman... (Poète Floraison)
Serinin evveliyatı için tıklayınız!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder