ÖLÜ DİRİ-8

çooooooook önceleriydi. beldemiz arada bir
jandarmayla yönetilirdi. şimdiki gibi.
bir pazar yine jandarma, yönetimi eline aldı.
biz, nurselle… “günah arası.”
böyle olmalıydı diyoruz: dünya.
sizin dediğinizden değil. jandarmaya.

size bir ozan gerekti oysa. oysa siz,
sokaklarda söylediniz, çıkmaz çıkar;
alanlarda söylediniz, boş dolu;
bürolarda, tarlalarda, ovalarda, dağlarda söylediniz;
söylediniz cezaevlerine girmelerde, hastanelerde; bitkin,
durgun, kendini yiyen, kanıksamalı, bungun:
“sabırlıyım ben!”

ve bazen de bir başka aşkınız vardı: yaşasın ölüm!
diz çökmüş, tapınmışsınız. aşıksınız.
ayaklarını öpmüşsünüz. ah ölüm, sevgilim!
çığlığınızın kopup geldiği ciğerleriniz
kabullenmese bile ölümü, siz,
illa, öleceğim!

sahip arıyordunuz kendinize. sahipsizdiniz.
sahipli olmak çok gerekliydi size.
ve sahipsizliğinizin boşluğu içinde bir o boşluğa
bir bu boşluğa gelip
gidiyordunuz boş bakışlı gözlerinizle.

evet, size bir ozan gerekti.

ÖLÜ DİRİ/blogKİTAP'ın tamamını okumak için tıklayınız.