bir yaşam
doğmuyor bile ötekisi öldüğünde.
cansıkıcı
bir giriş bu. umutlu-umutsuz sıfatlarından
biriyle
tartılınca da ‘umutsuz’ geçiyor başa. doğru.
ne ki,
diyoruz ya, tehditler bol. elinde değil tedirgin
olmaması insanın.
doğal, salt tedirginlik de yetmiyor.
tetikliği
gerektiriyor bu.
kendi adıma,
tetikliğim, duyarlık ve bunu kullanmak oluyor.
eğer
gerçekten ‘bu sarsıntı çağında
duyarlıkla
yaşamak’ cesaret işiyse, cesaretliyim
ve
‘karşı’yım.
dayanaklarımız
sürgit yıkılıyor. yıkıyorlar.
bunların
karşısında ‘geri çekilmek’ ise, herhalde
‘geleceği
bugünden yaratmak’ gibi, ya da
‘bugünün tanığı
olmak’ biçimindeki
düşünen-insan
aşkınlığıyla uyuşmayacaktır.
bu yazılar
böyle bir düşüncenin ürünü ve yazarını
‘biçimler’
ilgilendirmiyor.
Cevat
Akkanat
İzmir, 1987
Bu metnin de içinde olduğu Issızlık Marşı kitabının diğer yazılarını okumak için tıklayınız.
Bu metnin de içinde olduğu Issızlık Marşı kitabının diğer yazılarını okumak için tıklayınız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder