Organ nakliyle ilgili hikâyelerin revaç bulduğu şu çılgınlıklar
çağında benim hangi halet-i ruhiye içinde olduğumu biliyor musunuz?
Kendimi bir hayal oyununun kahramanıymışım gibi, boşlukta sallanır
bir vaziyet içinde bulduğumu söylemeliyim size... Orada, sonsuz bir uzayla
kuşatılmış bir halde, kaderine terk edilmiş, sadece zihinden mürettep bir
nesneyim...
Kimi küçük seanslar... Anlık kendine geliverişler... İşte o
anlarda facia yönü farklı, başka bir yüzleşme: İnsanların yüzlerine, evet
yüzlerine insanların, sadece yüzlerine bakı bakıverişim...
Elimde olmayan bir teşebbüs benimkisi, mani olamadığım, istem
dışı: Gizli gizli kestiğim yüzler. Baktığım bir yüzü oradan alıp, bir başka
yüze monte edişim. Olmadı efendim, bu yüz uymadı. Ötekisini almalı, şunu, hayır
bir diğerini...
Yüzleri birbirinin üzerine monte ediyorum. Oysa bir yüzsüz
düşünmeliyim. Yüzü yaralı bir kız. Tamir edilecek bir kız yüzü. Şimdiye kadar
iltifata uğramamış birisi olmalı. Seveni, gönül vereni bulunmamış biri.
Yarasız, hasarsız yüzleri niye yeniden kaplayayım ki? Hem durduk
yere, yüze ihtiyacı olmayan birisinin yüzünü niye kana bulamalı? Üstelik
sapasağlam bir yüzle uğraşmanın hikmeti ne?
Bu içe dönük soru, beni ister istemez kendi yüzümle yüzleştiriyor:
Bitkin, yorgun, usanmış bir yüzün sahibi olsam, bunları hangi yüzle
değiştiririm sorusu gelip çatıyor. Ama bu oldukça afakî bir soru. Bunun için
yüz nakline müracaat etmeye değer mi?
Değmeyeceğine kanaat getirince, sözümü toparlıyor; daha ürpertici
bir simanın tasvirini yapıyorum. Çehremi dağılmış, parçalanmış, evet evet, bir
kazaya kurban gitmiş diye betimliyorum.
Bu kez yüz seçme serüvenleri başlıyor. O yüzden ötekine, ötekinden
bir diğerine, beğen beğenebilirsen... Hayır, olmuyor, yüzler yerinde kalsın
diyor içimden bir ses. Benimki de mevcut haliyle, darmadağınık, yerinde...
Bir tıp faciası olarak yüz naklinin zuhur etmesi bende bir nefret
duygusuyla karşılık buldu. Tenafür ağır bir kelime, haydi yerine şunları
koyalım, bir ürperti, bir endişe, bir korku...
Bu karmaşanın birçok haklı sebebi var: Asırların oluşturduğu bir
edebiyatı nasıl saf dışı tutabilirim ki?
Yüzün, kesret olan bir takım şeylere karşı vahdeti simgelediğini
nasıl bir kalemde silip atarım. O zaman şöyle derim: Allah'ım bu karanlık
âlemden kurtar beni! Bakarım, anında kesret yiter!
Yüz nakil işlerini bana sevimsiz gösteren bir başka husus, kaynak
kişinin kimliği. İtiraf edeyim, durmaksızın göz attığım yüzler arasından
birisinde bir türlü karar kılamayışım, bu maddeden ötürüdür.
Bahtıma düşecek yüzün niteliği ne olacak? Yüzün niteliği, yani
yüzden yansıyan kimlik, kişilik?
Bir defa, benim kendime uygun bir yüz bulmam mümkün olacak mı?
Mühim soru. Yüzde yüz olmayacak, bir ihtimal biraz yakını...
Fakat büyük bir olasılıktır;
sürü sürü menfi çehre suratıma monte olmak için sıra bekliyor.
Korkuyorum. Mesela, transfer edilecek yüz tahammül mülkümü perişan edecek bir
yüz olursa; şöyle, gelişigüzel sıralayalım: Bir hasis, bir cimri, bir cani, bir
ikiyüzlü, hinoğlu hin yahut anasının gözü, vesveseye tutulmuş birisi, riyakâr
bir kirli, münkir yahut münafık...
Dünyanın türlü halleri var, neme lazım: Bir çatık kaş, bir toplum
kıyıcı, zalim bir asker, despot bir lider, çıplak bir kral...
Yüzlerce tehlikesi var bu işin, yüzlerce riski.
100 nakli istemiyorum, bilinsin efendim...
1 yorum:
Rabbim kimseyi bu sekilde muhtac etmesin
Yorum Gönder