gölgelerin canı yoktur! kolayca yitip giderler. bir başka gölgeye ve
girince geceye, arayın bulasınız gövdelerini!
bizse, güneşiz her dem ter ü taze. ne yılgınlık suretleri, ne
tükenmişlik...
gece ve gündüz, özgürüz, en azından içimizde, büyüyerek...
ısı ve ışığın geniş zamanlara
yayılan egemenliği bizdedir, haydi bakalım...
sürekli bir bahara çıkan ışın demetleri olarak anılır dururuz ya,
huylanırlar, huylansınlar; eğleniriz biz onlarla, ha ha ha...
açılır kahkaha kapıları, geniş odalar, kültür odaları, sağaltıcı
donanımlarla kurulmuş ev içlerimiz...
parlamaktadır ev içlerimiz, bedenlerimiz engin bir deniz, çalkantılar
yaşar, gökçe günler için...
özlenen günlerdir kuşkusuz, gelsin, gelecektir elbet...
gölgeleri mi sorduydunuz?
köhne hayatlarıyla, arayın bulasınız onları, dediydik, acı bir yitiklik
içinde, eriyip gitmiştir gövdeleri...
gölgelerin canı yoktur!
adıyla O’nun
Likâ Edebiyat, S. 12 (1 Mart 1999), s. 1.
1 yorum:
Bu harika bir paylaşım teşekkür ederim.
Yorum Gönder